Η Ιστορία της ανακάλυψης της βιταμίνης Β12©

Υπό του Δρ. Δημητρίου Ν. Γκέλη - MD, ORL, DDS, PhD, Medical Life Coach

Το μυστήριο της κακοήθους αναιμίας

Το 1824 δημοσιεύτηκε από τον J.S. Combe στο Εδιμβούργο ένα άρθρο που περιέγραφε μια περίπτωση θανατηφόρου αναιμίας, που είχε σχέση με την

Thomas Addison

Michael Anton Biermer

εκφύλιση του στομάχου. Ο τίτλος του άρθρου ήταν: “Η Ιστορία μιας Περίπτωσης Αναιμίας”.

To 1849 περιγράφηκε μια παρόμοια περίπτωση  από τον Thomas Addison , που υπηρετούσε  ως ιατρός στο νοσοκομείο του Λονδίνου, στο  Guy’sHospital.

In 1872 ο Γερμανός ιατρός Michael Anton Biermer, που εργαζόταν στην Ελβετία επινόησε τον όρο κακοήθης αναιμία ["perniciousanaemia"], βασιζόμενος στο γεγονός της μοιραίας κατάληξης της νόσου..

Η διατροφή με ωμό συκώτι  στους πάσχοντες από κακοήθη αναιμία

Η κακοήθης αναιμία παρέμενε αθεράπευτη, μέχρι το 1926 όταν, δύο ιατροί από τις ΗΠΑ , ο Minot και  Murphy,  περιέγραψαν τη θεραπεία των συμπτωμάτων της νόσου με την προσθήκη στο διαιτολόγιο των ασθενών, ωμού συκωτιού. 45 ασθενείς με κακοήθη αναιμία πήραν από το στόμα 45-50 g ωμού συκωτιού ημερησίως και επέδειξαν βελτίωση της αιματολογικής τους κατάστασης [1].

Όμως, πριν από αυτή την ανακάλυψη  είχαν προηγηθεί, επί έξι χρόνια πειράματα,  από τον George Whipple, ο οποίος βρήκε ότι ταΐζοντας με ωμό συκώτι  σκύλους που είχαν γίνει αναιμικοί, προκαλώντας τους αιμορραγία, τους προκαλούσε αναπαραγωγή της αιμοσφαιρίνης [2].

Αργότερα βρέθηκε ότι τα εκχυλίσματα συκωτιού  ήσαν ικανά να αναστρέψουν την αναιμία, όχι μόνον στα σκυλιά, αλλά και στους ανθρώπους.

Η ανακάλυψη αυτού του περίεργου αντικακακοήθους  ή ‘“εξωγενούς παράγοντα” είναι ένα από τα συναρπαστικότερα γεγονότα στην ιστορία της ιατρικής.

Ο Minot, Murphy και  Whipple, γιαυτή τους την εργασία, μοιράστηκαν το βραβείο Nobel Φυσιολογίας και Ιατρικής το 1934 [3].

O εντοπισμός της βιταμίνης Β12

Σήμερα είναι γνωστόν ότι το ήπαρ περιέχει πολύ υψηλές συγκεντρώσεις βιταμίνης Β12. Πράγματι,για τις επόμενες δύο δεκαετίες το ήπαρ χρησίμευσε ως η κύρια πηγή αυτύ του αγνώστου θεραπευτικού ”εξωγενούς παράγοντα”.

Το  1948, δύο ανεξάρτητα εργαζόμενες ομάδες, η μια στο Ηνωμένο Βασίλειο και η άλλη στις ΗΠΑ  απομόνωσαν έναν μυστηριώδη παράγοντα σε κρυσταλλική μορφή. 

Ο  Αμερικανός βιοχημικός Karl August Folkers  αποφάσισε να την ονομάσει βιταμίνη Β12 [3].


Το  1955 η Dorothy Hodgkin, μια βρετανίδα χημικός επεξεργάστηκε τον πολύπλοκο χημικό τύπο του μεγάλου μορίου της βιταμίνης Β12, χρησιμοποιώντας την τεχνική της κρυσταλλογραφίας ακτίνων Χ.

Η Ηodgkin βραβεύτηκε με το βραβείο Nobell χημείας το 1964, όχι μόνον γιαυτό το μνημειώδες επίτευγμά της, αλλά και τον καθορισμό του χημικού τύπου της πενικιλλίνης.

Η παραγωγή της συνθετικής βιταμίνης Β12, σε βιομηχανική κλίμακα από τις αρχές του 1950 βοήθησε στην θεραπεία της κακοήθους αναιμίας και την αντιμετώπιση συμπτωμάτων από το νευρικό και αιμοποιητικό σύστημα που οφείλονται σε έλλειψη βιταμίνης Β12.

Σήμερα έχει ριφθεί άπλετο φως στους ποικίλους βιοχημικούς ρόλους της βιταμίνης Β12, περιλαμβανομένης της σημαντικής αλληλεπίδρασής της με το φολικό και του κοινού συνδέσμου τους με τη μεγαλοβλαστική αναιμία.

Με πολλές κλινικές μελέτες έχει αναγνωριστεί ότι η έλλειψη της βιταμίνης Β12 μπορεί να προκαλέσει σοβαρή νευροπάθεια, που οδηγεί σε παράλυση και θάνατο, ενώ η νεκροτομική έρευνα αποκαλύπτει απομυελίνωση του νωταίου μυελού. Η βιταμίνη Β12 εξακολουθεί να υπόκειται σε έντονη έρευνα και ιδιαίτερα ο ρόλος της στην πρόληψη αυτών των μη αναστρέψιμων νευρολογικών βλαβών.[4]. 

H έλλειψη βιταμίνης Β12, ανεξάρτητα από την αιτιολογία της και την κλινική εικόνα που τη συνοδεύει, αντιμετωπίστηκε με τη χορήγηση επώδυνων ενδομυιικών ενέσεων βιταμίνης Β12 (κυανοκοβαλαμίνης ή υδροξυκοβαλαμίνης).

Σήμερα που έχει αποδειχτεί η αποτελεσματικότητα της βιταμίνης Β12, όταν χορηγείται από το στόμα, υπογλωσσίως, μπορεί να χορηγηθεί ο ευαπορρόφητος συνδυασμός των πιο βιοδραστικών μορφών της βιταμίνης Β12, δηλαδή της μεθυλκοβαλαμίνης και αδενοσυλκοβαλαμίνης, υπό μορφή υπογλωσσίου διαλύματος [Dr Gelis' Safe Vitamin B12].

Η δόση του Dr Gkelis' Safe Vitamin B12 είναι: 

Ενήλικες: 0.5ml ή 8 σταγόνες υπογλωσσίως, ημερησίως (500μg μεθυλκοβαλαμίνης και 500μg αδενοσυλκοβαλαμίνης). 

Νεογνά, Bρέφη, Παιδιά: 0.25ml  ή 4 σταγόνες υπογλωσσίως  ημερησίως (250μg μεθυλκοβαλαμίνης και 250μg αδενοσυλκοβαλαμίνης).

Το Dr Gkelis' Safe Vitamin B12 λαμβάνεται το πρωί ή το απόγευμα με κενό στομάχι. Το διάλυμα παραμένει κάτω από τη γλώσσα 10-15 δευτερόλεπτα και καταπίνεται.

Το Dr Gkelis' Safe Vitamin B12 είναι χρήσιμο στα άτομα με έλλειψη βιταμίνης Β12, άτομα με δυσαπορρόφηση της βιταμίνης Β12, και τους χορτοφάγους, όλων των ηλικιών.

Τα άτομα που έχουν ανάγκη συμπληρωματικής λήψης βιταμίνης Β12 με το Dr Gkelis' Safe Vitamin B12 μπορούν να αποφύγουν τις επώδυνες ενδομυϊκές ενέσεις της βιταμίνης Β12. Η καθημερινή υπογλώσσια χορήγηση διαλύματος μεθυλκοβαλαμίνη και η αδενοσυλκοβαλαμίνης (500mg) και αδενοσυλκοβαλαμίνης (500mg)  [Dr Gkelis’ Safe Vitamin B12]συμβάλλει στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της έλλειψης της βιταμίνης Β12.

Βιβλιογραφική Τεκμηρίωση

1.Minot GR1, Murphy WP. Treatment of pernicious anemia by a special diet. 1926. Yale J Biol Med. 2001 Sep-Oct;74(5):341-53.

2.Scott JM1, Molloy AM. The discovery of vitamin B(12). Ann Nutr Metab. 2012;61(3):239-45. doi: 10.1159/000343114. Epub 2012 Nov 26.

3.Jeney A. [History of the therapy of pernicious anemia]. Orv Hetil. 2013 Nov 3;154(44):1754-8. doi: 10.1556/OH.2013.29743.

4. Okuda K1. Discovery of vitamin B12 in the liver and its absorption factor in the stomach: a historical review. J Gastroenterol Hepatol. 1999 Apr;14(4):301-8.

Σημείωση: Το παρόν επιστημονικό άρθρο γράφτηκε για λόγους ενημέρωσης των ιατρών και των λοιπών επιστημόνων υγείας και δεν αποτελεί  μέσο διάγνωσης ή αντιμετώπισης ή πρόληψης ασθενειών, ούτε αποτελεί ιατρική συμβουλή για ασθενείς, από τον συγγραφέα ή τους συγγραφείς του άρθρου.

Την ευθύνη της διάγνωσης, θεραπείας και πρόληψης των ασθενειών τις έχει μόνον ο θεράπων ιατρός του κάθε ασθενούς, αφού πρώτα κάνει προσεκτικά ακριβή διάγνωση.

Γιαυτό συνιστάται η αποφυγή της αυθαίρετης εφαρμογής ιατρικών πληροφοριών από μη ιατρούς. Τα συμπληρώματα διατροφής δεν είναι φάρμακα, αλλά μπορεί να χορηγούνται συμπληρωματικά, χωρίς να παραιτούνται οι ασθενείς από  τις αποδεκτές υπό της ιατρικής επιστήμης θεραπείες ή θεραπευτικές τεχνικές και μεθόδους, που γίνονται, όταν χρειάζονται, υπό ιατρική καθοδήγηση,  παρακολούθηση και ευθύνη. Οι παρατιθέμενες διαφημίσεις εξυπηρετούν της δαπάνες συντήρησης της παρούσας ιστοσελίδας 

Το παρόν άρθρο προστατεύεται από το Νόμο 2121/1993 και 4481/2017 για την πνευματική ιδιοκτησία. Η ολική ή μερική αντιγραφή του παρόντος επιστημονικού άρθρου χωρίς τη γραπτή έγκριση του Δρ Δημητρίου Ν. Γκέλη θεωρείται κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας και διώκεται βάσει της νομοθεσίας.